𝑴𝒚 𝒆𝒗𝒆𝒓𝒚𝒕𝒉𝒊𝒏𝒈

هیچ‌کس چشم به راه منِ دیوانه نبود
هرچه بر دَر زدم انگار کسی خانه نبود

راندی از خویشم و من مردن خود را دیدم
کاش تشییعِ من این‌قدر غریبانه نبود

سر به میخانه‌ی یادت زدم اما دیگر
جای لب های تو روی لبِ پیمانه نبود

در دلم بودی و شرمنده ز مهمان بودم
که سزاوارِ تو این خانه‌ی ویرانه نبود

پیش چشم همه ای عشق! جوانم کن باز
تا ببینند که اعجازِ تو افسانه نبود