روزگار تلخ و شیرین است... مزه ها و رنگ های گوناگونی نیز دارد. سفید دارد، سیاه دارد، آبی دارد، قرمز هم دارد و خلاصه از چه برایت بگویم؟ هزار و یک رنگ است و تو چه می‌دانی؟ یک رنگ می‌ماند که دیگر تابلوی نقاشی نمی‌شد!
خلاصه و ماجرای این کتاب: جولی هفده ساله آینده خود را کاملاً برنامه‌ریزی کرده است. او تصمیم دارد وقتی به سن 18 سالگی رسید با سم ازدواج کند، از شهر کوچکشان نقل مکان کند، به دانشگاه برود و زندگی جدیدی با او بسازد. سم رویای نوازندگی در سر دارد و جولی رویای نویسندگی. آینده‌ای هیجان‌انگیز که در داستان‌ها می‌بینیم. اما دست سرنوشت در حادثه‌ای کاملاً تلخ و دردناک سم را از جولی برای همیشه می‌گیرد. آیا همه چیز همیشگی است؟ جولی دلشکسته در مراسم خاکسپاری سم شرکت نمی‌کند، تمام وسایلش را دور می‌اندازد و به هر کاری دست میزند تا سم را برای همیشه فراموش کند. اما ناگهان پیامی صوتی که سم برای جولی گذاشته بود تمام خاطرات آن دو را زنده می‌کند. جولی که از شنیدن صدای او به شدت غمگین می‌شود، فقط برای شنیدن صدای او، حتی برای یکبار دیگر هم که شده با تلفن سم تماس می‌گیرد. به طرز عجیبی سم جواب می‌دهد!! چطور ممکن است؟!
بزرگ شدن طبیعتی پیچیده است... مانند زخم خوردن است ، تنها شدن درحال حاضر بسیار دلتنگ هیولای زیر تختم هستم.... او از تمام دوستان واقعی ام واقعی تر بود! خاطرات کودکی هایم را خوب به یاد میاورم خاطراتی که نقش اول آن تو بودی... آه هیولای من حال من اینجایم و تو دیگر نیستی؛شاید گوشه و کنار مغزت را گردگیری کردی و من را از یاد برده ای کاش آن زمان ها با تو قول انگشتی میدادم که مرا در میان شیار های مغزم به یاد اوری تو در زیر تختم حبس شده بودی و تاریکی میطلبیدی و من به دنبال جرئه ای نور بودم... من صدای تپش های قلبت را میشنیدم ولی هیچ کس حتی وجودت را باور نداشت ما باهم فرق داشتیم ولی تو حداقل مرا درک میکردی،طرد شدنم را درک میکردی،بی کسیم را درک میکردی،درک میکردی که هیچ کس مرا نمیخواهد و همه دوستانم فیکی بیش نیستند! هیولای من! کاش برگردی و با آغوشی باز پذیرایت باشم،بر تو بوسه بزنم و ازت معذرت بخواهم بابت تمام تنهایی هایت،ازت معذرت بخواهم بابت تمام ترس های بی دلیلم!و به تو بگویم:هیولای من،من متاسفم:)
آدم های مشهوری هستند که خوشبخت اند، و آدم های خوشبخت زیادی هستند که زندگی‌های ناشناخته‌ای دارند و مشهور نیستند .خوشبختی نه نژادی است، نه مالی، اجتماعی، نه جغرافیایی. پس خوشبختی چیست و از چه چاه عمیقی می جوشد؟ عقل ما می‌گوید که خوشبختی شکلی از رضایتمندی ذهنی روانی است و 'اگر این حرف درست باشد- اقامتگاه منطقی آن باید در درون ذهن باشد.گفته‌اند ذهن این توانایی را دارد که از ماده فراتر برود. آیا در اشتباه هستیم اگر این تلقی را داشته باشیم که تحت هر شرایطی حتی در زندان می‌توان به رضایتمندی ذهنی دست یافت؟
تکهای از کتاب: درباره معنی زندگی نویسنده:|•ویل دورانت🎭•|
پی‌نوشت: راستش سنگین بود خودم هم نفهمیدم ولی جالب به نظر میاد!🗿
عنوان پست عنوان یک رمانی که به تازگی ها خوندم و تمومش کردم، بماند به شدت تخیلی بود. با این وجود نقطه عطف این رمان (که احساس می‌کنم باید بگم داستان) بخش های خانوادگی هست...
توصیه من اینکه اگر عاشق داستان های تخیلی هستید و دوست دارید با افسانه های کره‌ای (اگه اشتباهم نکرده باشم و درست گفته باشم🙄) آشنا بشید و دنبال یک داستانی باشه که سوپرایزتون کنه، حتما بخونیدش...
از نظر احساسی که روی من خیلی تاثیر گذاشت شما که نمی‌دونم😅😂
الان حوصلم نمیاد بشینم قشنگ تعریف کنم چی به چیه و اووووووف! باید بشینم پوستر رو در بیارم و فلان و فلان شاید پی‌دی‌اف هم بعدا گذاشتم ولی الان می‌خوام پیشنهاد کنم، اگه با سلیقتون جور در میاد بخونید!
خلاصه: بگذارید به زبان ساده بگم اینجا چه خبره! دنیای ما -صرف نظر از بعد مادی و روحانی- باید در تعادل باشه و نمونه این تعادل: برای هر عمل، عکس العملی وجود داشته باشه، درسته؟ با این وجود، اگر شخصی بتونه با استفاده از یک کلید خاص یا بهتره بگیم با ترکیب کلید های خاصی، دنیا رو دستکاری کنه چی؟ اگر باعث بشه نظم دنیا به هم بریزه، چه اتفاقی می‌افته؟ در اون صورت، یک دنیای بی‌نظم و پر از هرج و مرج داریم به نام دنیای نوسانی که هر لحظه باید نگران اطرافمون باشیم و به معنای واقعی کلمه، فنا رو تا عمق وجود حس کنیم!
ژانر ها: تخیلی، عاشقانه، معمایی، جنایی
بل بل پروژه جدید! اینکه من مقدمه رو دارم روش کار می‌کنم و بعد از اینکه کامل شد تو همین پست می‌گذارمش!
اینجا بعضی‌ها زندگی نمی‌کنند، مسابقه ی دو گذاشته‌اند، می‌خواهند به هدفی که در افق دور دست است برسند و در حالی‌که نفسشان به شماره افتاده. می‌دوند و زیبایی‌های اطراف خود را نمی‌بینند؛ آن وقت روزی می‌رسد که پیر و فرسوده هستند و دیگر رسیدن و نرسیدن به هدف برایشان بی تفاوت است...!
